۱-تصنیف : رایج‌ترین فرم در موسیقی سنتی ایرانی است که وزن متریک دارد. نام کامل این فرم احتمالاً «تصنیف صوت» بوده که به مرور زمان کوتاه شده‌است. به عقیدهٔ امید طبیب‌زاده برای این که قطعه‌ای موسیقی با لفظ #تصنیف شناخته بشود، باید سه خصوصیت داشته باشد: ترانه (یا کلام یا متن) داشته باشد، لحن (یا ملودی) داشته باشد، و ضرب‌آهنگ (ریتم) مشخص متریک داشته باشد.

۲-آواز: یک نوع فرم موسیقی که در آن خواننده قطعه شعری را با صدای بلند می‌خواند (تک‌خوانی، یا با همراهی ساز)، یک نوعِ خاص از فرم موسیقاییِ #آواز، که متر مشخصی ندارد (در تضاد با آهنگ‌های ضربی و تصنیف‌ها که متر مشخص دارند)

۳-مداحی و مرثیه خوانی: مرثیه واژه‌ایست عربی و به معنای سخن یا شعر یا سرودی است که در غم از دست دادن کسی که مرده‌است خوانده می‌شود. مرثیه بیشتر دربردارنده مدح و ستایش از مرده‌است. ترکیب‌بند باز این چه شورش است یک مرثیه سروده از محتشم کاشانی است.

۴-مداحی به معنای روضه‌خوانی آن : این مراسم غالباً در ایام محرم، صفر، نیمه شعبان، فاطمیه و زادروز و وفات امامان شیعه برگزار می‌شود. مداحی در گذر زمان، با محتوای سیاسی همراه شده و در برخی موارد، مداحان، روضه‌هایشان را مضامین سیاسی روز درآمیخته و اجرا می‌نمایند. هم‌اکنون، مداحی به عنوان یک پیشه حرفه‌ای در شیعیان ایران، عراق، پاکستان و سایر کشورهای شیعه‌نشین دنبال می‌شود.

از آنجا که مداحان در ایام محرم بخش‌هایی از کتاب روضه الشهدا فی مقاتل اهل بیت را می‌خوانند به آن‌ها روضه‌خوان نیز گفته می‌شود. امروزه مداحی چهره‌ای متفاوت از گذشته به خود گرفته و با رونق رسانه‌هایی مثل تلویزیون و کم‌رنگ شدن روضه‌خوانی به سبک قبل، بازار مداحان جوان که در قید و بند کلام فاخر و ارزش موسیقایی نغمه‌ها نیستند گرم شده‌است.

۵-نوحه:  قطعه‌ای ادبی است که به صورت آهنگین اجرا می‌شود و مضمونی غم انگیز و بعضاً حماسی دارد. نوحه خوانی ریشه‌ای به درازای غم‌های تاریخ و زمزمه‌های افراد و بخصوص مادران و بانوان در سوگ عزیزانشان دارد.

۶-مولودی: قطعه‌ای ادبی به نثر یا نظم است که محتوایی شاد داشته و درباره اهل بیت می‌باشد. #مولودی در ایام #شادی_مذهبی اجرا می‌گردد.